Η Λιούμπα και άλλα αρώματα
Η ανήσυχη και απειθάρχητη Δάφνη είναι ένας μπελάς για τους γονείς της και τους ανθρώπους που την περιστοιχίζουν. Το καλοκαίρι που κλείνει τα έντεκά της χρόνια, εισβάλλει στη ζωή της η Λιούμπα, Ρωσίδα οικιακή βοηθός, μ’ έναν αισθησιασμό που ακτινοβολεί και διασαλεύει τη φαινομενική τάξη του σπιτιού. Η Λιούμπα σημαδεύει την εφηβεία της Δάφνης, καθώς κοντά της, ή εξαιτίας της, το κορίτσι συναντά τα μυστήρια της ζωής και τα πάθη των ανθρώπων.
Αποσπάσματα κριτικών
– Χρήστος Παπαγεωργίου (Η Αυγή): (…..) Η «Λιούμπα» – τέχνασμα κινηματογραφικό, σύγχρονη πραγματικότητα, παιχνίδι παιδικό, φιλοσοφία του «άλλου» – , αποτελεί υπόδειγμα συγγραφής πεζού κειμένου, που να τοποθετείται στις άκρως λεπτές σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε μια ξένη γυναίκα και σε μια εντεκάχρονη παιδούλα – σχέσεις που πάλλονται από πολυσήμαντη αγάπη και καταλήγουν σε αλληλοεξάρτηση, αλληλοβοήθεια και εμφανή διορατικότητα των κινήσεων, που τόσο η μεγάλη όσο και η μικρή με ακρίβεια τόξου στοχεύουν.
– Φίλιππος Φιλίππου (Το Βήμα): (…) Η γραφή της Ηλιοπούλου είναι τρυφερή κι δηκτική, ανάλαφρη και σαρκαστική, ο αναγνώστης απολαμβάνει το χιούμορ και τη διεισδυτικότητα της ματιάς της, πράγμα που βεβαίως σχετίζεται με τη θητεία της πίσω από τις κάμερες. Το κείμενό της είναι ένα μικρό διαμάντι που θα το ζήλευαν καθιερωμένοι συγγραφείς με πολύχρονη πείρα.