Με μια κραυγή (1995)

Δημήτρης Αλεξανδρής, Βίκυ Βολιώτη

Διακρίσεις

• Βραβείο FIPRESCI στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 1995
• Βραβείο Σεναρίου και Α ανδρικού ρόλου (Δημήτρης Αλεξανδρής)  στο ίδιο φεστιβάλ.
• Κρατικά Βραβεία 1996: Διάκριση – Α ανδρικός ρόλος (Δημήτρης Αλεξανδρής) | Α γυναικείος ρόλος (Βίκυ Βολιώτη)
• Συμμετοχή σε φεστιβάλ και αφιερώματα: La Rochelle, Μονπελιέ, Μόντρεαλ, Στοκχόλμη, Μαρόκο, Νέα Υόρκη, Λονδίνο (National Film Theatre)

Αποσπάσματα κριτικών

– Δημήτρης Δανίκας (Τα Νέα): (……) Κάπου μισή ώρα πριν από το τέλος κατάλαβα πως ο αδελφός, ο Δημήτρης Αλεξανδρής, είναι ερωτευμένος με την αδελφή του, τη Βίκυ Βολιώτη. Σωστά; Μακάρι η ιστορία να με διαψεύσει.

– Γεράσιμος Βάκρος (Ριζοσπάστης): Η Βασιλική Ηλιοπούλου με την ταινία της «Με μια κραυγή» στο Ελληνικό και Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα, ενθουσίασε το κοινό με την τολμηρή γραφή της.

– Μαρία Παπαδοπούλου (Τα Νέα): (…..) Η σκηνή που το κορίτσι αναγνωρίζει τον αδελφό του δεν είναι μόνον συγκλονιστική, αλλά και το σημείο αναφοράς σ’ ένα άλλο επίπεδο θεματικής. Εκείνο του Ορέστη και της Ηλέκτρας που περιφέρονται στη σημερινή ελληνική αθλιότητα γύρω από τα αρχαία τείχη, κυνηγώντας έναν αλήτη Αίγισθο εραστή της μάνας, μέσα σε ύποπτα μέρη, ανάμεσα σε ναρκομανείς και αρχαιοκαπήλους. Διακριτική έως ανεπαίσθητη η αναφορά στα αρχαία πρότυπα υφέρπει κάτωθεν του κυρίου θέματος, νοτίζοντας με τραγική υγρασία την επιφάνεια.

– Βένα Γεωργακοπούλου (Ελευθεροτυπία): (…..) Ήταν μια από τις ταινίες που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για πολλούς η καλύτερη. Ανάμεσα σ’ αυτούς και τα μέλη της επιτροπής της Fipresci (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου), ξένοι δηλαδή κριτικοί, που είδαν όλες τις ελληνικές ταινίες κι έδωσαν το δικό τους βραβείο στην ταινία της Ηλιοπούλου. Η ελληνική κριτική επιτροπή αντιθέτως, (…..) την περιόρισε στο βραβείο σεναρίου και στο βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου (…..) Η ταινία της Ηλιοπούλου δεν μιμείται κινηματογραφικές γλώσσες του συρμού. Δεν χαϊδεύει τον θεατή. Είναι Ελληνική, και γι’ αυτό παγκόσμια. Αλλά πάνω απ’ όλα η Βασιλική Ηλιοπούλου έχει να μας προτείνει έναν δικό της, προσωπικό κινηματογραφικό κόσμο. Σκοτεινό, άγριο, περιθωριακό, αλλά με πρόσωπα που τα φωτίζει η ανθρωπιά. Και η συγκίνηση. Γι’ αυτό ήταν και είναι μια υπολογίσιμη δύναμη του ελληνικού κινηματογράφου.

– Ελένη Μαχαίρα (Ε): (…..) Αντίθετα, το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (PIPRESCI) – που έχει σφαιρική ματιά στο κάθε έργο ως σύνολο και δεν υποχρεούται να… μοιράσει τα βραβεία – απονεμήθηκε στο «Με μια κραυγή» της Βασιλικής Ηλιοπούλου, διαφοροποιώντας και φέτος τη θέση της από τα ελληνικά βραβεία, αλλά και εκφράζοντας την διεθνοποιημένη πια στάση των κριτικών να υποστηρίζουν το «καλοφτιαγμένο».

– Ελένη Μπίστικα (Η Καθημερινή, από την Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου στο Νάσιοναλ Φιλμ Θίατερ): (…..) Στην Ελληνική Εβδομάδα Σύγχρονου Κινηματογράφου που συνεχίστηκε με την δραματική, πυκνή σε ατμόσφαιρα και προβληματισμό, ευαίσθητη ταινία της Βασιλικής Ηλιοπούλου, το παραγωγής 1995 «Με μια κραυγή, βραβευμένο με βραβείο σεναρίου και ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και με διάκριση του ΥΠΠΟ για την ερμηνεία γυναικείου ρόλου (…..) κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον των θεατών και απέσπασε καλή κριτική από τον Εντ Λιούις, τον διευθυντή των «Ρίβερσαϊντ Στούντιος».

– Time Out magazine: (…..) An atmospheric, dark and effective tale (….) The mood is dispassionate and threatening, the lighting pulsing blues and reds and the classical tragical undertones unforced. The two main leads, with their rough “Rebel Without a Cause” insolence and vulnerability, are superb, and the director’s assurance and refusal to make easy judgments laudable.