Πότε ολοκληρώσατε το «Σμιθ»;
Το 2009
Τι εντυπώσεις θέλατε να αφήσετε στον αναγνώστη με αυτό το βιβλίο σας;
Συνήθως επιδιώκω πρώτα απ’ όλα να είμαι εγώ ευχαριστημένη μ’ αυτό που γράφω. Στη διαδικασία της γραφής δεν υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες, όπως εντυπώσεις ή μηνύματα, αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν, τουλάχιστον σαν προθέσεις. Για μένα το γράψιμο είναι ανάγκη για επικοινωνία.
Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι φανταστικά;
Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι μεν επινοημένα, αλλά βασίζονται σε συγκεκριμένους χαρακτήρες, οι οποίοι χρησιμεύουν σαν προπλάσματα κι από κει και πέρα ξεκινάει το χτίσιμο επινοημένων χαρακτήρων, που όμως έχουν πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά μ’ αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Πάντοτε βασίζομαι σε καταστάσεις που είτε είναι προσωπικά βιώματα, είτε είναι βιώματα άλλων ανθρώπων, με τους οποίους όμως έχω μία στενή σχέση.
Αυτό πιστεύετε ότι συμβαίνει με όλους τους συγγραφείς;
Μιλάω για τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι ακόμα κι επιστημονική φαντασία να έγραφα, πάλι θα βασιζόμουν σε χαρακτήρες που γνωρίζω. Μπορεί αυτό να ισχύει με όλους. Αλλά νομίζω ότι στο βαθμό που γράφει κάποιος από ανάγκη και από διάθεση επικοινωνίας, που υπάρχει δηλαδή μια αλήθεια σ’ αυτό που κάνει, βασίζεται σε πράγματα που ξέρει πολύ καλά.
Έχετε ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο;
Έχω κάνει δύο ταινίες μεγάλου μήκους και δύο μικρού.
Πότε κάνατε την πρώτη σας ταινία;
Το 1972, επί Χούντας. Ήταν μια παραγωγή του περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος».
Ήταν αυτή που «κόπηκε» από τη λογοκρισία;
Πρόλαβε να προβληθεί στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και μετά κόπηκε, παρόλο που οι αναφορές στην ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα ήταν υπαινικτικές. Πάλι βασιζόταν στην ιστορία ενός ανθρώπου που είχα γνωρίσει και με είχε συγκινήσει. Ο άνθρωπος αυτός είχε ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του σε φυλακές κι εξορίες και όταν ξαφνικά αποφυλακίσθηκε, βρέθηκε στην «αλλαγμένη» γι’ αυτόν Ελλάδα του ’72. Προσπάθησε επίμονα να ξαναβρεί το νήμα, τους παλιούς φίλους, να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Όμως ήταν δύσκολο να ξεπεράσει την εμπειρία του χρόνιου εγκλεισμού του. Μάλιστα, θυμάμαι είχε νοικιάσει μια γκαρσονιέρα σ’ ένα υπόγειο, κι άθελά του την είχε μετατρέψει σε κελί. Καλλιεργούσε στο περβάζι του παραθυριού που έβλεπε στον ακάλυπτο κάκτους. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Είχε μεταφέρει τις συνθήκες κράτησής του εκεί μέσα.
Έχετε κάνει και ραδιοφωνικές εκπομπές;
Ναι, στο Δεύτερο Πρόγραμμα, στο ΕΡΑ 4, αρχές του ’80, και στο τρίτο πρόγραμμα του Χατζηδάκι.
διαβάστε περισσότερα εδώ: archive.avgi.gr
